dinsdag 23 december 2014

Die facialisparese, hoe zit dat daar nu mee...

 
Nog voor we 2014 afsluiten even terugblikken op wat mogelijks de meest gestelde vraag van het jaar was.
 
Hoe gaat het met Jasper?
Is hij nu genezen?
Gaat hij nog steeds op controle?
Heeft hij nu zeker niks in zijn hersentjes?
Is zijn koppetje nog verlamd?

Niks dan medeleven en bezorgdheid. Hoe schoon.
Ik hou van mensen.
Nog meer op zulke momenten.
 
Voor wie niet mee is...hier en de dagen ervoor, lees je het verhaal.
 
Het gaat goed met ons varken.
Zeer goed zelfs.
Hij groeit als kool, is terug op gewicht en lacht breder dan ooit.
Een plezier in huis!
Van de verlamming valt niks meer te bespeuren, van de ongerustheid evenmin.
Bij de eerstvolgende ingreep (poliepjes vermoedelijk) staat er wel nog uitgebreide scan op het menu.
Om helemaal zeker te zijn, want centraal neurologische uitval vertoon je natuurlijk niet zonder oorzaak.
Wij hebben er het raden naar wat de boosdoener bij Jasper was, maar om de allerboosste der bozen helemaal te elimineren, komt er dus nog die scan.
Ooit.
Ik weet dat die niks zal tonen, dus ik voel me niet gehaast.
Instinct. Buikgevoel. De oermoeder in mij.
Zoiets.
Dat, en het feit dat het kind volslagen symptoomvrij is uiteraard.
Ik geloof niet dat je dat over veel tumoren en ander akeligs kan zeggen.
De enige knobbel die in ons kind groeit, is een talenknobbel.
Ze zijn met veel, de woordjes.
Elke dag meer en meer!
 

Aloppe, allemaal op + verbijstering/ teleurstelling op zijn gezicht dat na 3 borden alles écht op is.
Warke, varken. Favoriete knuffel, grote liefde!
Papok, kapot. En er durft al wel eens iets stuk gaan in Jaspers handjes.
Natje, nat. Bij de minste druppel ergens wordt het 'natje' verklaard en gaat hij een doek halen om schoon te vegen.
Make, maken. Al kan maken zeer veel zijn. Maken is het favoriete werkwoord.
Is klaa! Is klaa! Het logische gevolg als iets 'gemaakt' is. Maar vooral ook de vreugdekreet als het eten op tafel komt.
Lekke, lekker (met lekker vette Gentse 'e'). Aan tafel gaat hij de rij af: papa lekke? Ja hoor. Mama lekke? Ja jongen, heel lekker. Venne lekke? Ja-haaa!!! Mama waarom vraagt Jasper dat altijd?
Memèèèh, mama (eindelijk!)
Koutje aatje, kousje aan
No beetje? Nog een beetje alsjeblieft. Je hebt er geen idee van hoe vaak we dat horen. Het kind ruïneert ons.
Noepe, snoep.
Watu, water of elk ander soort vocht.
Wam, warm.
Mutje aan, wam. Sjaa aan, wam. Muts en sjaal aan, lekker warm!
Lekku watu, lekkere koffie/thee/ of water. Water neemt een prominente plaats is, in het kind zijn leven.
Papa wekke, papa is gaan werken (als de auto niet voor de deur staat).
Sech! Onzetting, veelal een reactie op gelijk wat Verne doet.
Ante, handje. Een trui aantrekken is om die reden een feest. Handje weg, handje terug!
Wakke? Venne wakke? Een slapend broertje is zowat het ergste dat je kan overkomen. Gelukkig gebeurt dat zelden.
Grijns.
Kindjes, ik raad ze je minimaal in tweevoud aan.
 
 
 
Verder zijn er oneindig veel etenswaren die benoemd worden. Waar Verne zijn interesse richtte op voertuigen, is dat bij Jasper vooral op eten.
Elk zijn meug.
 
Al is het mooiste woord van al toch fietui, vliegtuig, als je het mij vraagt.
Bij Verne in zijn tijd evenzeer.
'Memeh, kij! Fietui!'
De oprecht eufore verwondering waarmee die beestjes in het meest kleine stipje een vliegtuig herkennen. En dan met een krom vingertje wijzen tot het uit beeld verschijnt. Teleurgesteld.
'Auh, fietui weg. Is weg.' En dan 10 minuten en tachtig zinnen later nog eens: 'Fietui is weg. Auh, is weg.'

Dan ben ik trots.
Om zijn opmerkzaamheid, geduld (lang vingerwijzen), spraakzaamheid en geheugen.
Om zijn vingertje en opgericht neusje.
Blonde haartjes in de wind.
 
En dan denkt elke vezel in mijn lijf: 'Zie je wel. Mijn kind heeft niks.'
Gelukkig.
 
 
 
 
 

woensdag 17 december 2014

The big apple, we took a bite: 5 dingen die je nog niet wist over New York.

The brand new WTC, in de mist.
 
Als je er maar drie dagen op uit trekt, heb je nauwelijks last van het Belgische 'oh no, hier ben ik weer' -gevoel.
Gelukkig.
Het helpt ook dat we niet naar een tropisch oord trokken en we dus geen stralend blauw inwisselden voor grauwgrijs.
En dat we hier twee kinderen zitten hebben uiteraard. We zijn biologisch voorgeprogrammeerd om dolgelukkig te zijn bij thuiskomst.
De bond zonder naam: "oost west, thuis best" liegt er niet om.
 
Helemaal anders dus dan toendertijd, toen ik kinder- en liefloos reisde naar warme oorden met een vriendin, en me op het tarmac meteen een soort uitzichtloosheid overviel.
Weer hier, weer die sh*t, weer gewoon ik.
Weer bleek vel en zelf mijn bed opmaken.
Blah.

Maar het is niet omdat ik de grote grijze mist in mijn hoofd mis, dat ik niet terugdenk.
Tussen alle werk, kots en kokeneten door (it was quite a week), dwalen mijn gedachten maar al te vaak af naar het wonderlijke New York en onze driedaagse daar.
Het lijkt me nutteloos een verslag uit te brengen van wat we daar allemaal deden, wat fotootjes volstaan.
 
 
Ground zero.
Empire state building. We were underwhelmed by the outside.
Wallstreet -stier. Een wonder dat we een toeristenloze foto bemachtigden.
 
Maar Ik heb wel vijf nutteloze weetjes over de stad in petto:
 
-Wist je dat elke winkel er parapluzakjes aan de inkom heeft?
Geen klassieke paraplubak als bij ons, maar doorzichtige langwerpige plastic hoezen gratis ter beschikking.
New Yorkers zullen wel een hekel hebben aan natte druppels op hun gepolierde winkelvloer zeker?
De sjiekste zaken hebben zelfs een doorman die die zakjes uitdeelt. Met een nat exemplaar kom je de zaak niet in!
 
-Wist je dat boerenkool onwaarschijnlijk hip is in New York? Kale heet het er, keel uitgesproken.
De lekkerste knapperige salades maken ze ermee, of de meest smerige ochtend-smoothies. Beregezond!
Wat hier een muf imago heeft, is daar totally 'in'.
Wij proefden de salade bij PJClarke's en waren meteen verkocht.
 
-Wist je dat consumeren in New York onwaarschijnlijk goed is voor je gevoel van eigenwaarde?
Voor het eerst sinds lange tijd had ik het gevoel nog eens een beetje versierd te worden door een bartender. Dat doet deugd, ontkennen heeft geen zin. "Hey honey" hier en "hi babe" daar. Van een kleine "What can I get for you love? " hier en daar ben ik niet vies.
Tot ik de rekening betaalde en mijn frank viel...NY is totally tipdriven, dus mijn fooi bepaalt die mannen hun loon. Bovenop elke rekening dien je een 15-tal percent fooi bij te tellen, niet moeilijk dat die mannen hun best doen om in mijn gratie te vallen. Zodra betaald stopt het gevlei dan ook onherroepelijk. Jammer, maar het deed toch deugd.
 
-Wist je dat er in het New Yorkse straatbeeld ongelooflijk veel doodgewoon volk rondloopt? De impeccably goedgeklede mannen en vrouwen zijn er te zien, maar veel minder dan ik dacht. Het goot ook wel, dus die zullen wel in voetuigen gezeten hebben. Maar ik heb echt onwaarschijnlijk veel locals in parka gespot. Bweerk. (Ik ben parka-hater, al mijn hele leven lang.)
Dus op dat vlak stelde NY wat teleur. Ik kan je alvast wel vertellen dat 9 op de 10 goedgekleden er een jas aanhadden met lederen mouwen in contrasterende kleur. Donkerblauwe wol met zwartleren mouwen, camel parka met zwartleren mouwen en trimmings. Dus ik gok dat wij hier volgende winter overspoeld zullen worden door die jassen. Mooi! Ik wil wel een donkergroene met zwart.
Lady liberty gezien vanuit Battery Park. Ze had een grijze dag.
 
-Wist je dat er door NY'ers veel te veel spel wordt gemaakt van hun 'blocks' en hoe lang het duurt om rond ééntje te wandelen? Dat valt echt best mee, een blokje is naar mijn normen vrij kort zelfs.
Het helpt niet dat ik me vooral baseer op series als Sex and the City en Gossip Girl (nu op Netflix, serieus verslavend) waarin vrouwen 24/7 op louboutins over straat pikkelen. Maar zelfs als je de weg vraagt op straat krijg je een 'its three blocks further though...quite a walk', wat dan 7 minuutjes stappen bleek.
Matijs en ik klokten af op 40 kilometer wandelen op 1,5 dag, dus wij zijn mogelijks geen referentie. Maar toch...van de Graslei naar Sint-Jacobs (Gent) wandelen is toch geen ramp?
 
 
Zo. Uitgerateld.
New York?
Doen! Totally worth it!
Ik wil terug.
Netflix?! Nog es?
 
Morning coffee run. Efkes doen alsof ik 'een echte' ben.
Veel burgers, fries en crab op de menukaarten!
De crème brûlée- doughnut wint @doughnutplant.
Gewoon, de supermarkt. Koud en warm buffet. Nu begrijp ik waarom Carrie sweaters in haar oven stockeert.
 
 
 
 

dinsdag 9 december 2014

Dag 1: The big apple, we took a bite.

 
New York was fabulous!
Dank je Netflix!
Op 12 december gaat de serie Marco Polo wereldwijd in premiere, laat me weten wat jij ervan vond!
De kostuums...verbluffend. Twee van de castleden waren in traditionele Mongoolse kledij op de avantpremiere.
Prachtige hoofdtooi, echt. De foto toont het nauwelijks.
Ik wou dat dat hier ook gangbaar was.
Al maakt Jasper snel een einde aan die fantasie.
Grijpgrage handjes, meters ketting en een crèmekleurige jurk?
Pwoaat pwoaat pwoaat pwoaat. ( Eén van Jerooms knoppen.)
 
 
 
Na de premiere volgde een feestje.
Free food, free drinks en celebrities!
Erika, ik en onze aanhang waanden ons echte NY VIP's.
Jammer genoeg was er ook free rain op de weg tussen de vertoning en de afterparty, voor ons geen limo's.
Dus we stonden snel terug met beide verkleumde beentjes op de grond.
Zonde van onze hairdo's, we staken wat af tegen het propere droge volk.
Dat euvel hebben we snel verholpen met een drankje meer.
Of twee.
Voor een steampod-verslaafde als ik ben, mocht dat wel.
 
Veel te veel selfies, I know. Ik wist niet wat anders getrokken.
 
Ik kan me serieus niet herinneren of ik die avond wel aan de kinderen heb gedacht.
Ik vermoed van niet.
Kuch.
En dat terwijl ik uren eerder op het vliegtuig nog een miniscuul traantje plengde bij het gedacht dat ik de kleine varkens mogelijks nooit weer zou zien.
Uit het oog, uit het hart?
Een beetje waar, zo blijkt.
 
Mijn hart was tijdelijk enkel bij New York en bij Matijs. Moet ook eens mogen.
Poeperkesweek, remember? Adam en Eva achterna.
Kleine of grote appel? Wij hapten gretig toe.
Meermaals.
 
 
 
 

zaterdag 6 december 2014

Sint voor volwassenen: winnaar van de AnnaPops giveaway!

 
We are back!
Levend en in één stuk nog wel. Go figure.
New York was fabulous! We should go back asap.
Ok. Ik stop nu maar gauw met dat Engels, Vlaanderen met zijn petoaters en bakfietsen it is!
Hallo, we zijn terug en we leven nog.
Valt dat even mee zeg.
*grijns*
 
De jetlag is weggeslapen, de technische problemen die voor radiostilte zorgden zijn van de baan en onze jongste zoon aanvaardt ons al terug een beetje als acceptabel gezelschap.
Want dat liep niét van een leien dakje, let me tell you.
Maar dat is allemaal voor wat later.
Jullie hebben eerst nog iets anders te goed!
 
Het is een simpel fotootje in eigen woonkamer geworden, geen filmpje van uit the big apple zoals ik had gepland. Geen aankondiging door reisgenoot Erika, omdat ik dat simpelweg vergeten vragen ben.
Tijd te kort! New York is always in a hurry.
Maar ach, de prijs is even stylish!
En al is de presentator nu wat verschrompelder dan Erika, ze hebben het vele rood gemeen.
Hit it, Sinterklaas. Wie won de gratis schoentjes?
 
 
Proficiat met de eerste stappertjes Kaat! Very Christmassy!
Aan alle anderen, of toch de gelukkigen die een kortingscode toegezonden kregen: veel shopplezier! Je code geldt tot 14 december. Al zou ik zo lang niet wachten als je je maat wil bemachtigen.
 
 
 
 
 
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...