donderdag 30 januari 2014

Shoot me!

 
Het voordeel van af en toe eens gevraagd worden om in een tijdschrift te verschijnen, is dat daar altijd een fotoshoot aan vasthangt. 
Mooie familieplaatjes for free dus!
Het nadeel daaraan is dan wel weer dat je het hele gezin gelijktijdig mooi uitgedost moet krijgen en een tijdje zo moet houden.
Ik weet niet hoe dat bij een ander gaat, maar dat is een vermoeiend affaire. Eén onbewaakte seconde en ik heb een snottebel op mijn schouder, Matijs een schoenafdruk op zijn heup, Verne heeft een buiklig in het zand gedaan of Jasper sabbelt op een verdwaald stukje boterham met choco (met alle bruine gevolgen vandien).
 
Vrouwelijk als ik ben, heb ik gemultitasked/ verstandig gepland/ het nuttige aan het aangename gekoppeld. Want als ik een opportuniteit ruik die ons leven wel eens een stuk makkelijker zou kunnen maken, laat ik die niet zomaar voorbij gaan.
Twee keer deftig moeten zijn in één weekend? Zucht, neen danku.
Zo kwam het dat wij een half uurtje voor een familiefeest in het Groot Begijnhof in Gent (toevallig een prachtige fotolocatie) er snel even wat foto's uitgesqueezed hebben.
Met een verrassend zoning en spontaan resultaat.
Niet al te geposeerd en ontspannen kindjes.
'We gaan straks naar een feestje' always lifts the mood!
Kijk zelf maar!

(In de eerste foto Matijs zijn Freddy-Horion-bril even negeren graag.
Dat is het grote nadeel van verkleurende glazen...je kan in geen enkel seizoen buiten foto's nemen zonder er als doorwinterd seriemoordenaar uit te zien.)
 
Foto's: Stefaan Beel

 
 
 


 

 
 photo sig_zps17771870-1_zps4ab82be3.png

woensdag 29 januari 2014

Rookie mistake.

 
Vanochtend ging Verne helemaal in het blauw gekleed en met een blauw speeltje in de hand naar school.
De kenners weten vast al hoe laat het is...uhu...blauwe dag!
 
De kinderen leren de kleuren van de regenboog en elke dag van de week krijgt een eigen kleur toegewezen.
Volledig mijn ding uiteraard, want met de jongens hun kleurrijke garderobe heb ik al elke keer braaf tot op het ondergoed kunnen voldoen aan de vestimentaire eisen van de dag.
Smooth. Ik heb daar mijn lol in.
 
 
Vanochtend waren we aan de late kant.
Ok dan, schromelijk té laat.
Ik beken.
Verne wou helemaal niet naar school, ik vond de gewenste uilenmuts maar niet en 'de vuile paarse popje' bleek vermist. Dan valt het leven stil, als dat ding niet meteen gelokaliseerd wordt.
(Dan denk je je kind te slim af te zijn door een knuffel te kiezen die nooit uit collectie gaat en dus eeuwig bijkoopbaar blijft...njet. Ondanks de 6 exemplaren -allemaal een andere kleur- moét het sinds enkele maanden de paarse zijn. Ik kocht daarop uiteraard twee nieuwe paarse popjes maar die worden eveneens afgekeurd...niet vuil en versleten genoeg. En ze raken aan dit tempo ook maar niet vuil en versleten. Ik overweeg ernstig die dingen aan mijn trekhaak te binden en een toertje te gaan rijden.)
 
 
Soit, blauwe dag dus.
Ik dwaal af.
Tijdens het aankleden had Verne al eens 'Rood mama, ik wil rood! Venne wil niet de blauwe dag, Venne wil rood broekje aan! ' geprotesteerd. Maar dat kind heeft zo zijn eisen niet te stellen bedacht ik geërgerd. Ik wil geen boterham maar een sandwich, ik wil geen groene beker maar een gele, ik wil geen masha kijken maar thomas (luttele seconden na een masha-verzoek). Waar eindigt dat? Ik had het er eerlijk gezegd een beetje mee gehad vanochtend.
Ik ben doorgaans niet streng genoeg. Dus deze keer hield ik het been stijf en stak het hele kind kordaat in blauw. Onderbroek, onderlijf, broek, t-shirt, trui, kousen, jas...de hele mikmak. Op de schoentjes na, die waren oranje. In no time waren we alsnog vertrekkensklaar.

 
De kindjes zaten al in de kring toen we toekwamen.
Elk met een rood speeltje voor zich.
En met een rode broek aan.
En rode truitjes.
En een compleet in het rood gehulde juf voor zich.
 
Darn!!
Rode dag!!
Het ventje had gewoon gelijk! En ik deed maar onverstoorbaar blauw verder, wat een onmacht moet dat kind gevoeld hebben. Moeders...
 
 
Ik heb dat hele kleuteraffaire nog niet onder de knie, zoveel is duidelijk.
 
Op zulke momenten ben je als moeder stiekem blij dat je kind nog af en toe een beetje in zijn broek doet en dus een boekentas vol reserve meeheeft. Rood! Een rode broek in de tas!
Nog voor we de klas inliepen kleurde Verne halfrood, halfblauw.
Mijn eer (half) gered. Fjoew.
Maar dat blauw speeltje, daar was geen ontkennen aan.
'Er staan rode letters op', probeerde ik nog. Maar die driejarige klasgenoten maak je niks wijs.
 
 
In my defense...het kind heeft wel braaf een banaan mee als tien-uurtje.
Want woensdag is fruitdag.
Sorry Matijs, je zorgvuldig verpakte en gedecoreerde Verne-wafel zal voor morgen zijn!
 

Nog snel een plaatje van Jaspertje.
Anders is hij helemaal niet aan bod gekomen, het schaap.
 
 
 

dinsdag 28 januari 2014

Let's talk about sex, baby!

Femma, ken je dat?
Dat is het tijdschrift van de gelijknamige vereniging voor vrouwen.
Hier lees je meer over Femma.
 
Februari staat voor de deur en is dat niet de maand van de liefde?
Daarom staat het blad deze maand helemaal in het teken van seks.
Seks bij alle generaties en in alle stadia van het leven.
 
Toevallig weet ik daar wel één en ander over te zeggen. Over het kweek-een-kind-of-twee-en-zie-wat-dat-met-uw-seksleven-doet-stadium althans.
 
Wij voldoen alvast niet aan de statistieken.
Twee keer per week??
Vroeger ja.
 
Ach, statistieken.
Wij tellen de dagen tussenin niet.
Wij meten de breedte van onze grijns achteraf en het gloeien van de oortjes.
 
En wees gerust, ik leef hier niet op droog zaad.
(Weggevertje, die woordspeling kon ik niet laten liggen.)
 
 
 
 
 
 



Tekst: Lobke Gielkens
Foto's: Stefaan Beel
 
Dubbelklik voor groter beeld of ga hier online lezen, pagina 26/27/28.
 
 



 

woensdag 22 januari 2014

Smoelenboek

Al wie met mij bevriend is op facebook krijgt, gewild of ongewild, alle blogposts door zijn strot geramd.
Daar zijn ongetwijfeld mensen bij die zich geen ene moer voor al die kinderkolder interesseren.
 
Daarom vond ik de tijd rijp voor een eigen facebookpagina.
Voortaan vind je onder de icoon hier rechtsboven de link naar
 
Dat zal giveaways vergemakkelijken (er komt er eentje aan), reageren en delen makkelijker maken en de mensen waarvan hierboven sprake hun digitaal leven ont-soetminnen.
 
Niks dan goeds dus!
 
Mijn persoonlijke profiel wordt weer wat meer privé, dus vernejaspers pagina liken is de boodschap!
Zo blijf je mee met al het reilen en zeilen van ons gebroed en kan ik zonder schaamte alle leukste babyfilmpjes die het net rijk is delen.
 
Ga.
En.
Like!
 
 
 

Toekomstvoorspelling

<flashback>
 
Toen Matijs en ik in blijde verwachting waren van kind 1 en ik nog hevig droomde van een dochter hadden we een gesprek.
Eentje met een blik op de toekomst.
Wij gingen immers na elke echo samen eten bij 'den turk' en dan wou ik niets liever dan een potje mijmeren:
 
"Wat zou daar nu tussen de beentjes hangen binnen in die dikke ton van ons? En wat voor meisje zou dat dan zijn? Eentje met twee donkerbruine staartjes en bottientjes aan?!"

Alsof ze er zo uitkomen, de dochters...
 
 
 
Matijs volgde mij helemaal niet in dat hele dochter-affaire, hij had het meer voor een zoon.
Een oudere broer die je wiskundeles kan geven...dat beeld deed het voor hem.
Daar sprak een warme zorgzame boodschap door, bemerk ik nu.
En een wens om een tweede kind...een gezin.
Maar op dat moment zag ik dat niet in. Mijn gehele hersencapaciteit werd ingenomen door uiterlijk vertoon: 'hoe zal dat kindje eruit zien en wat ga ik het allemaal aantrekken?!'. Anticiperen op zoveel vestimentair geluk...daar ontplofte ik inwendig een beetje van.
Pleasure overload. Ik droomde in kleuren en kleren.
Bovendien: een beeld van mijn kind dat wiskundeles geeft...wiskunde dan nog.
Mijn kind? Dromen van sinusoides en integralen? Uhmmm...hm. No.
 
Dus ik gaf Matijs een nieuw beeld: zo een meisje dat haar pop achteloos bij één arm neemt en het lijfje laat slepen over de grond. Geen klein kneusje, geen piepend verlegen mini-moedertje. Maar eentje met peper in haar gat. Eentje dat nooit opruimt, neuspeutert en altijd alles verliest!
Dat ik de wedstrijd met zulke beelden bij Matijs niet zou winnen had ik moeten weten...maar dat slepende popje, daar volgde hij mij wel in.
 
Wordt het een dochter, dan mag ze popslepen. Wordt het een zoon, dan moet hij echt 'grote broer' zijn voor zijn gevolg. En vaders technische talenten hebben, als het even kan.
 
Zo besloten we, en we aten onze enorme mezze-schotel moeizaam verder leeg.
 
 
 
<flash naar vorig weekend. Dus forward en ook alweer een beetje back>
 
Dit weekend gingen we wandelen in Antwerpen.
Dinosaunussens kijken in feite, maar dat bleek al dicht. Dus trapten we plassen op de meir.
En kijk!
 
 
 
Wat volgde was de breedste grijns ooit aanschouwd op mijn gelaat.
En vervolgens op dat van Matijs toen ik hem mee terug in het verleden nam.
 
 
We hebben beide gekregen!
Dus dromen komen écht uit!
 
We moeten dringend nog eens mezze gaan eten en mijmeren over een volgende droom.
 
 
 

zaterdag 18 januari 2014

Adoptie

Het aantal koters hier in huis is voor een dag verdubbeld.
Matijs snoeit bomen, dus ik mag van moedertje-van-vier spelen en voor één dag kan ik dat duidelijk prima aan.
 
De regels zijn als volgt:
      • Iedereen krijgt zijn zin.
      • Wie tussendoor brol wil eten mag dat.
      • Snottebellen mogen gerust een beetje hangen indrogen onder een neusje. Daar is nog geen enkel kind aan gestorven.
      • Een broekje met een druppeltje pis in droogt wel weer vanzelf op.
      • Ruzie moet onderling opgelost worden.
      • Tante Soetmin/mama is de enige die mag Ipadderen, al de rest van het huis is wél voor jullie.
      • De tv mag continu aanstaan.
Vlot dat dat gaat...zo vier varkens bemoederen!
I am a natural.
 
Ik had vers eten kunnen koken natuurlijk, maar aangezien er hier een Mac Donalds vlakbij is, ik een luie dag heb, wij daar werkelijk nog nooit zijn geweest en ik zeer graag als populairste tante van het heelal word gezien trok ik daarheen. Met drie van de vier, eerlijkheidshalve. Het jongste exemplaar is gesneuveld en slaapt.
Uiteraard heeft er niemand het zakje worteltjes opgegeten en werd er decibelgewijs maximaal gebruik gemaakt van de stembanden. Leve het speelhuis met relatief geluidsdichte deur.
Het concept zit alvast goed in elkaar: er zijn drie buizen waarlangs de kinderen naar binnen verdwijnen en vervolgens zie je ze de komende 10 minuten niet meer terug.
Love it.
Zij ook!
 
 
 
 
Wel een beetje jammer dat de adoptees dit blijkbaar redelijk regelmatig met oma en opa doen... 'Tante Soetmin, wij hebben dat wel al zéééker een miljoen keer gedaan hoor!' waarop het kind in kwestie moeiteloos de gewenste inhoud van zijn happymeal afratelde.
 
Lap...daar gaat mijn status als allerpopulairste.
Al van de troon gestoten nog voor ik erop klom!
 
 
 
 
 

donderdag 16 januari 2014

Kattekwaad

Ik deed daarnet op een onbewaakt moment een heuglijke ontdekking.
Verne is dan toch een normaal kind!
Kijk, hij heeft een ietwat hoger dan gemiddeld regelnicht-gehalte.
Feit.
Dat heeft hij van geen vreemde want zijn vader is ook al levenslang een plechtig communicantje.
 
 
Maar daarnet trof ik hem zo aan:
 
 
Druk in de weer met hesperollekes testen.
Een effen oppervlak? Daar moeten we iets aan doen!
Ik heb het moment van het eerste putteke niet live meegemaakt.
Dat eerste geeft altijd de grootste voldoening, uiteraard.
Maar luttele seconden later zaten we met een waar slagveld.
 
 
 
Kijk, dan ben ik trots!
 
 
 
In actie...kijk en lach mee!
 
 
 

dinsdag 14 januari 2014

Jasper van Asper

 
 
Morgen al wordt dit kleine babytje ineens 1 jaar oud.
Als ik andere babytjes zie die jonger zijn, merk ik hoe niet-zo-heel-klein het onze is. Het is een potig varkentje, nauwelijks nog een baby.
 
Ik weiger dat onder ogen te zien.
Ik ontken.
Verne kon stappen toen hij verjaarde...droeg echte schoenen...dát was een kind.
Maar dit kleine knuffelgrage beestje, kruiper extraordinaire, nachtbrakertje, kakkenestjemijn?
Neen!
Dat is geen kind.
Dat is een babytje.
Mijn blond babytje.
 
 
 
Gelukkig maar.
Ik ben nog niet helemaal uitgebabyd.
Zeker niet nu Verne ineens zo kleuterig groot is geworden.
 
 

dinsdag 7 januari 2014

Geen zittend gat!!

Nu de mallemolen terug in gang is, blik ik fotogewijs graag even terug op wat we deze vakantie allemaal hebben uitgevreten.
En dat is veel.
 
In zijn taal...
Boodschappeke doen.
De wandele stad.
De wandele bos.
Wij gaan museem gaan hoor.
Croque met sjieu eten, in een zakje.
De molen van de car met de bus van de mickey mouseje!
Verne wil ook naar een feestje. Waar is de feestje?
Verne was met de fiets naar de bakker geweest. Dat was leuk hoor.
Dinosaunus kijken.
En last but not least, treintje spelen. Waanzinnig veel treintje spelen.
 
 
 
 
Wat Jasper betreft, ons klein varken...voor hem mag het er wat ruwer aan toe gaan.
Hij steekt poppetjes in treintjes en zet die op het spoor, of probeert dat toch nauwgezet, maar dat is zowat de enige beheerste geluidloze handeling die hij stelt.
De rest van zijn spel bestaat uit brokken maken: meubelstukken verhuizen met veel lawaai, rammelen met keukenkasten en bij voorkeur nog de inhoud als hij die heeft opengekregen, kloppen met voorwerpen, dwars over speelgoed heen kruipen (liefst Vernes intacte treinbaan) en met een zittende snowangel-achtige beweging alles kapot gooien, boven op stoelen gaan staan en daar de slappe lach krijgen om zichzelf, wild zwijnachtig vreten (niet eten) en rollebollen met zijn broertje. Gieren, bulderen, kronkelen en wurmen tot ze buiten adem zijn.
 
Het is een geweldig schoon zicht waar we maar niet genoeg van krijgen. Nooit gedacht dat ze zo vroeg al zo stoer en wild en jongensachtig zouden zijn met elkaar.
 
Ravotters!
 
 
Ik geloof dat ik nu stilaan helemaal bekeerd ben tot het zonen-dom. Geef die dochters maar aan andere vrouwen. Steek maar speldjes in hun haren en kleed maar popjes om. Ik geef het nog een jaar of drie en dan zitten wij hier ongetwijfeld met twee jongens aan tafel die tijdens het eten de wedstrijd 'om het hardst scheten laten' proberen winnen.
 
I wouldn't have it any other way!
 
 
 

maandag 6 januari 2014

Wel heb je ooit!

Je gelooft je oren/ ogen niet.
Het kind heeft gekakt op school.
In de pot.
Op dag één.
En trots natuurlijk! Ha ja!
 
Maar bon, eerst de 'officiële versie' voor ik richting bruin verhaal ga.
Wij zijn nette mensen.
 
 
Dat de eerste (halve) schooldag een groot succes was, is een understatement.
Kleine Verne plengde geen traan.
Het helpt natuurlijk dat er vandaag maar twee nieuwtjes startten en hij dus toekwam op een school vol blije kinderen. Ik kan mij inbeelden dat het er op 1 september een stuk angstiger aan toegaat.
 
We vertrokken met de fiets, 20 meter verder besloot Verne de fiets toch maar thuis te laten en dus wandelden we naar school. Dat gaat hier vlot met een steegje door het groen, geen auto te zien.
Aan de schoolpoort hield hij nog stevig mijn vinger vast maar luttele seconden later herinnerde hij zich zijn vorige schoolbezoek en vloog uit.
 
De korte versie van het verhaal:
-Verne komt aan op speelplaats.
-Verne gooit boekentas af en loopt richting klas.
-Verne zoekt en vindt bus (speelautootje, gekend van instapdagen).
-Verne gunt moeder geen blik meer waardig, maar staat (zoals gevraagd braaf op zijn stip) glunderend zijn bus te bewonderen.
-Verne zwaait maximaal één nanosecond lang naar mama.
-Verne volgt rij en stapt klas binnen.
 
De lange versie van het verhaal gaat net hetzelfde, maar dan met meer lidwoorden tussen.
Al zou ik misschien nog dit toevoegen:
-Verne zegt zonder verpinken 'aaaah, juf Emmy!' bij het zien van de juf op de speelplaats. Hij kent haar naam. Mijn boekenlees-voorbereidings-sessies werpen alsnog hun vruchten af!
-Wanneer twee (geweldig schone identieke zwarte) kindjes iets gaan vertellen aan de juf gaat Verne spontaan meeluisteren waar het over gaat. Integreren in de groep wordt precies geen groot probleem.
 
 
Hij geen traan, ik geen traan.
Er was ook geen reden toe.
Hij kwam, hij zag en hij genoot.
 
 
Hij genoot zodanig hard dat hij vergat te plassen en zijn boekentasje, gewapend met één reservebroek en drie verse onderbroekjes, geweldig hard tekort schoot. Niet minder dan 5 broeken heeft het kind aangehad op zijn eerste dag...de klasvoorraad.
Kortom: hij plaste vijf broeken vol maar kakte recht in de pot.
Omgekeerde wereld!!
Dan zet je 's ochtends je kind af, waarschuwend:
 
"mijn zoon is droog hoor, maar volslagen strontofoob.
We werken eraan maar het zou kunnen misgaan bij number two."
 
Niet dus, net andersom.
 
 
Zou er ergens een moeder zijn, trotser dan ik vandaag?
 
Sjaal.
Sjaal.
Wantjes.
Wantjes.
Muts.
Muts.
Waar is de bus?
Waar is de bus?
Aha.
Aha.
Daar is de bus!
Daar is de bus!
Wat vertellen die twee daar?
Wat vertellen die twee daar?
Met de bus op de stip.
Met de bus op de stip
Allez, Verne. Zwaai nog es naar mama!
Allez, Verne. Zwaai nog eens naar mama.
De nanosecond zwaai.
De nanosecond zwaai.
 
 
 
Emo afterthought:
Dat viel mij op vandaag...mijn reus van een kind is toch nog klein.
Groot lijf, grote manieren maar naderhand voor het eerst sinds...uhm 2012 ofzo...een flesje gedronken op mama's schoot.
En zij genoot zo mogelijk nog harder daarvan.
 
The end.
Of beter...the beginning.
 
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...