zaterdag 27 juli 2013

Zot zijn doet werkelijk geen zeer.

Once upon a time there was a single a mom who embarked on an adventure.
Wel, ik ben niet echt single natuurlijk. Slechts voor één dag terwijl vader de vent in het land van morgen vertoeft, maar toch.
Vrij onverwacht bleek het toch nog mooi weer te zijn, na een natter dan natte voormiddag. Thuis zitten was dus geen optie...ik moest gewoon het kot uit.
 
Zwemmen met twee kinders leek mij omslachtig, gaan wandelen te normaal. Andere optie?
Gentse Feesten natuurlijk. Het onderste uit de kan halen, zo dacht ik!
Het mag een evidentie lijken, een moeder die iets leuks doet met haar twee heel kleine kinderen, maar dat is het niet. Trust me. Dat is het nergens, en al helemaal niet tussen al dat volk en in die verzengende hitte.
De risico's zijn vrij groot...eentje verliezen, een teuthoofd van jewelste krijgen van al het gejengel en gezeul en de (in mijn hoofd) zuivere naam van de Feesten bezoedelen.
 
 
Hoewel spontaniteit geweldig is, heb je daar bij dergelijke ondernemingen niks aan. Dus ik bedacht een systeem, as I always do. Vertel het niet voort.
Ik overliep in gedachten mijn hele infrastructuur. Ik besloot af te zien van de dubbele buggy en voor de enkele mét buggyboard en draagzak te gaan. Dat is twee faciliteiten per kind dus in geval van ontevredenheid kon ik een andere optie aanbieden. Dat bleek een goed plan. Om de twee straten gemiddeld werd er gewisseld van plaats, maar bon.
Het systeem omvatte ook het op voorhand vullen van flesjes zodat ik snel tot actie zou kunnen overgaan bij hoge nood en het meenemen van voldoende omkoopbrol (piet-piraat-koeken, wafeltjes, sapjes, tractor). Met een kind van 8 kilo op je buik is bukken, gieten en afvullen immers geen sinecure. Dat bleek eveneens een strak plan.
 
Het bedenken van 'het systeem', iedereen aankleden en inladen nam ruim een uur in beslag. Ruim. Al een geluk dat de jongens nauwelijks gemiddagdut hadden. Of neen, jammer dat de jongens nauwelijks hadden gemiddagdut, dat vergroot het jengelrisico aanzienlijk. Maar bon, off we went anyway.
 
Parkeren ging vlot, Ik heb geheime gratis plekjes in Gent die ik niet deel, en Mira Miro werd aangedaan.
 
 
Na nauwelijks 1 minuut spelen raakte Verne slaags met de veel grotere jongen van op de foto en wou hij kerktorens gaan bekijken (Dat is een obsessie tegenwoordig. Is dit mijn kind?). Dus zetten we koers richting centrum.
Zoals gezegd...om de twee straten mocht ik de apen van plaats wisselen. Verne het plankje beu, Jasper die voor brulaap speelt in de buggy, iemand die een natte prot plant of een fles wil drinken...Maar ik beschikte vandaag duidelijk over eindeloos geduld én een goede infrastrucuur. Gelukkig. Over de zweetsnor en andere zwetende lichaamsdelen die daarmee gepaard gingen zal ik het maar wijselijk niet hebben.
 
 
Eerst het baudelopark en de speeltuin, wat later toch weer Bata Bata. Daar is het niet alleen fijn vertoeven maar is ook de kans op bekenden tegen het lijf lopen groot. Al dat tumult om die kooi waarin ze kinderen opsluiten...ik snap er niks van. Verne is gek op die kooi en in feite is heel dat plein één grote kooi. Lees: lager risico op het verliezen van een kind. Enter Bata Bata in mijn systeem!
Wat ik daar aantrof was in feite te mooi om waar te zijn....
 
Het wemelde er van de single-moms-for-the-day!
Isabelle, Nina, Karen, Sofia...allemaal zonder man op stap!
Vergeet ik nu nog iemand? We waren met veel alleszins.
Toegegeven, het waren allemaal moeders van "slechts" één kind of moeders die zo slim waren om slechts één van de twee koters mee op sleeptouw te nemen naar het wespennest. Maar we hebben ons dus samengesmeten...gedeeld leed, you know.
Al was er van leed bijzonder weinig sprake (niks dan lachende gezichtjes en Jasper heeft zelfs eventjes geslapen), het is gewoon handig als je elkaars kinderen mee in leven houdt en voedt. Bovendien is het vlotter pinten bestellen aan de toog. Ik heb ontdekt dat ik tegelijk aankan: één Jasper op de arm, één pint, een (grote!) boterham, een frisco, portefeuille, een drankkaart en intussen ook nog een oogje werpen op Verne.
 
Well done, me!

 
Minder well done was het niet inpassen van de regenhoes voor de buggy in mijn 'systeem'. Na enkele uren speelpret werd ik lichtjes nerveus van de dreigende wolken en fikse donderknallen. De auto stond immers aan de andere kant van de stad. Met enkel de kap van de buggy en het bijpassende mini-parasolletje betekende dat mogelijks 3 doorweekte marcellekes.
Tijd om rechtsomkeer te maken dus! Al mijn omkoopmiddelen om Verne in de buggy te krijgen waren eerder al afgekeurd maar gelukkig besteedde ik de laatste drie bolletjes op mijn drankkaart aan een zakje chips. Ingeving gods!
 
Met slechts één plaatswissel over de hele afstand heb ik uiteindelijk in een ware rotvaart de stad doorkruist richting wagen. Verne onderwijl zingend en sabbelend op zijn 'sieps', Jasper vrolijk maar vervaarlijk hobbelend in de draagzak. Ze vonden het duidelijk prettig. Me? Hmm.
Die zweetsnor van daarnet, vergeet die...het water gutste mij af dit keer. Zelfs mijn beha was doorweekt. Mensen die mij hebben zien doorperen zullen wel gedacht hebben dat ik onderweg was naar een sterfgeval.
 
Een dikke 4 minuten voor de hemelsluizen onherroepelijk openden zaten we alledrie veilig en droog in de auto. Echt. Nipt.
Triomf!
Een lichte euforie maakte zich van mij meester.
Wat een geslaagde onderneming zeg, de hele dag!
 
 
Zingend zijn we naar huis gereden. Of beter, geschoven.
File tijdens de zondvloed uiteraard, maar we zaten tenminste droog. Verne heeft zich uiteindelijk stiekem mijn omkoopbrol toch nog laten welgevallen en heeft van alles één beet genomen en de rest rondgestrooid in mijn vers gestofzuigde wagen. Nota aan mezelf: zak volgende keer best niet op de achterbank leggen. Het kind wordt te zelfstandig. Voor Jasper had ik nog snel voor het instappen een fles gemaakt, schuilend voor de eerste regendruppels onder mijn kofferdeksel. Dat bleek alweer een life-saver. Echt jong...lang leve systemen bedenken! Ik raadt het iedereen (met jonge of erg ondernemende kinderen) aan.
 
 
 
 
Kanttekeningen/ bedenkingen:
 
Pampers. Somehow vergeet ik die op zulke dagen na het eerste uur telkens te verversen al sleur ik meer dan genoeg reserve mee. Thuis ben ik altijd opgelucht als de billetjes niets rood blijken en de pamper nog niet eens zo vol. Toch vergeet ik het elke keer opnieuw. Slechte punten. Numbers two's ruik je natuurlijk gewoon maar mijn zoontjes houden het op uitjes beschaafd bij plasjes.
Ben ik alleen of zijn er nog net zulke slechte moeders op aarde?
 
Mezelf. Plassen staat niet hoog op mijn prioriteitenlijstje blijkbaar en met twee kinderen bij me is dat ook niet zo eenvoudig. Maar het had gekund dankzij the moms. Ik moet het verdrongen hebben, de hele dag. Al die regen werkt stimulerend natuurlijk en ik heb het maar nét gehaald. Of net niet, dat laat ik in het midden. Op de één of andere manier is het zien van de voordeur er altijd te veel aan, vroeger in mijn schooltijd was dat al zo.
 
Donder. Ik heb mij terugrennend naar de wagen en intussen Verne-entertainend missproken. Verne is nu niet meer te overhalen dat donder een botsing tussen twee wolken is en niet tussen twee bomen. Too little too late.
 
Foto's. Ik trek vaak Verne op zulke dagen omdat die vanalles uitspookt. Jasper op mijn arm of in de draagdoek is sowieso moeilijk te fotograferen maar ik had hem even in het gras kunnen zetten. Denk daaraan voortaan Soetmin! Het arme kind was ook mee!
 
Two is company, three is a crowd. Met twee kinderen kan dit nog net, maar met drie? Pfft. Ze worden ouder natuurlijk en praktischer. Maar toch. Geef mij maar gewoon twee. Eéntje aan elke hand.
Respect voor al die moeders met drie en meer kinderen.
 
 
 

vrijdag 26 juli 2013

Is this it…

Maandag herbegint het normale leven.
En als ik het weerbericht mag geloven was het gisteren de laatste dag zomerpret.
That's a wrap then?
Gelukkig hebben we het maximum uit die dagen gehaald.
 
Mira miro, check.
Bata bata, check.
Maniakaal zonnen op de costa del gazon, check.
Zandbak installeren, check.
Boeken uitlezen, check!
Family-dinner op restaurant tot lekker laat, check en check!
Late-night aperitieving, check.
 
Het enige dat er niet van gekomen is: het all-nighterken op de Vlasmarkt, zeer toevallig al jaren een traditie van zowel mij als van Matijs. Gedeelde interesses...
Ik veronderstel dat onze (nog steeds ja) gebroken nachten daar voor iets tussen zitten. Maar niet getreurd...Onze nachtrust is ons gewoon een beetje te dierbaar momenteel en de Gentse Feesten en Vlasmarkt lopen niet weg newaar. Die zijn er elk jaar terug.
 
 
Verne heeft er vast en zeker de veertiendaagse van zijn leven opzitten en de kleine Sjapper heeft ook genoten als nooit tevoren. Moeder heeft het gewenste kleur bereikt, vader heeft het dak van zijn tuinhuis hersteld en in den hof gewroet.
Iedereen voldaan!
In augustus doen we er nog een weekje gezinspret bij.
 
 
 
 
 

maandag 22 juli 2013

Negerkes.

Verne bruint alsof het niks is, zijn sandalen staan na 3 dagen zon volledig in zijn voetjes en net als zijn wielrennende papa staan de lijntjes van zijn short en onderlijfje (buikje volgens Verne) in zijn huid afgetekend.
Zelfs Jasper heeft een mini-kleurtje ondanks de lagen factor 50 en schaduw.
 
 
Sinds twee dagen wil Verne echter nog enkel zijn gummilaarsjes aan. Pas als zijn kousjes kliedernat gezweet zijn en de laarsjes onmogelijk terug over zijn voeten kunnen glijden aanvaardt hij zijn sandaaltjes. Ik geef het nog een dag of twee en dat staan er onder zijn knietjes ook lijntjes ingebruind. Al is het in deze zonnige dagen van Gentse feesten (bata bata en baudelo vooral) en buiten spelen soms moeilijk zichtbaar of het nu vuiligheidslijntjes of tanlines zijn.
 
 
Vandaag bijvoorbeeld.
Pottezwart en comateus zijn de enige twee woorden die nog op Verne van toepassing zijn. Hij heeft zich rot gespeeld met verschillende vriendjes, heeft op zijn buikje op de grond gelegen, snottebellen met zand opengesmeerd op zijn wangetjes en koeken vol aarde gefreten.
 
Kijk, dan ben ik een trotse moeder.
Vuilgespeeld is goed gespeeld.
 
Verne, grote zwarte Jasper en klein Mattijsje in de BataBata-kooi. Groot succes!
 
 
Grote Jasper, grote Matijs, Verne en Jan.
 
 

Zomerdaggedacht

Het is geen weer om te zitten tinternetten. Dus ik maak het kort.
 
De dagen zijn stuk voor stuk heerlijk!
Jasper is braver en guitiger dan ooit, Verne speelt zich kapot met vriendjes en zwembadjes en wij genieten van veel vrienden, eten, drank en de gentse feesten.
 
Met dit weer is vakantie in eigen land nog het beste wat er is vind ik.
Hoewel onze agenda eivol staat met leuke feestjes en uitjes is het het thuis zijn waar ik nog het hardst van geniet. Samen opstaan bijvoorbeeld, of het stukje net ervoor...allemaal samen rollebollen in bed na het wakker worden omdat we ons toch niet hoeven te haasten.
Kriebelen, lachen, knuffelen.
De jongens doen er maar wat graag aan mee. Het gezinsweekje zee heeft de band van Verne met zijn kleine broertje duidelijk deugd gedaan.
 
Samen aan de ontbijttafel zitten buiten, gisterenochtend zelfs met Omie erbij die bleef slapen na een avondje (nachtje) oppassen. Dat is geluk. Niet?
Verne die na een fietstochtje naar de winkel enthousiast verslag komt uitbrengen en een bloemetje komt afgeven aan zijn zonnende moeder.
Jasper die van kop tot teen naar muskaatsalie ruikt omdat hij het niet kan laten met zijn handjes door de planten te woelen.
De jongens die eindelijk tegelijk hun middagdutje slapen zodat Matijs en ik een zee van kinderloze tijd hebben voor elkaar en ander leuks.
Het gewone leven, quoi. Maar dan volledig en compleet onthaast.
 
Met wat zon erbij is toch werkelijk álles leuker.
 
 
 
 
 
 
 

zaterdag 20 juli 2013

Home zweet home

We zijn terug thuis, sinds gisterennamiddag!
Als het daardoor hier bewolkt is, spijt mij dat oprecht.
Ik kan er weinig aan doen.
Het lijkt wel of de wolken met een touwtje om mijn pols hangen als een grote ballon. Ik sleur ze overal met me mee.
 
Maar thuis zijn er gelukkig duizend en één dingen te doen om dat niet (helemaal) aan ons hart te laten komen. De zandbak eindelijk eens vullen met zand bijvoorbeeld. Nu Verne meester-zandkastelen-bouwer en vormpjes-vuller is mag dat wel eens.
Of de Gentse-feesten-stoet, al begint die wel erg vroeg.
 
Intussen vul ik wasmachines met vuile kleertjes en veel zand, zet Matijs alle rijwielen terug op zijn plaats en hernemen de jongens hun oude gewoontes alsof we nooit zijn weggeweest.
Ze leggen allebei hun drollen terug in wakkere toestand, Verne wil alweer enkel rondlopend eten en Jasper crost het hele huis af in zijn machine. Dat stilstaan in het zand was toch niet helemaal zijn ding.
 
 
 
 
Verne heeft ook iets nieuws aan zijn spel toegevoegd...omgekeerd kijken.
Hij gaat om handen, voeten en hoofd staan en bekijkt de wereld ondersteboven.
"Ah, ja. De omgekeerde kast!! " klinkt het dan blij verrast.
Kleine grappige hersentjes in zijn mooie hoofdje.
 
 
 
 
 

donderdag 18 juli 2013

Onderbroekenfotomodel

Nog een paar jaar en hij kan poseren voor Calvin Klein.
Of de Coca-cola-jongen van zijn generatie worden waarvoor alle vrouwen in katzwijm vallen.
 
 
 
Aan de mimiek kan nog wat gesleuteld worden, geef ik toe. Maar dat grijpend handje aan de broekspijp...net echt toch?
 

Dit was niet de afspraak, god!

Volgens meteovista is het vandaag "vrij zonnig" in Oostende en krijgen we weercijfer 9!
Negen, my ass. Het is hier gewoon winter.
De beige bermuda's, mouwloze t-shirts en lelijke bikiniprints hebben plaatsgemaakt voor bodywarmers, k-ways en anorakken.
Is dit een negen waard vraag ik u?
 
 
Het waait zo hard dat ik mijn Ipad niet eens stil kan houden!
Daar gaat voor de derde dag op rij ons gedroomde dagje strandhut. Grmblhh!
Het hele appartement is alvast onder handen genomen en de inboedel vrijwel ingepakt en klaar voor vertrek morgen. Tsss.
Blijkbaar is het in de rest van België wel mooi weer? Ze spelen met ons voeten, die weergoden!
 
 
Over voeten gesproken. Had Jasper er geen gehad, hij verveelde zich hele dagen dood. Sabbelen aan die dingen zeg...uren aan een stuk!
 



Verne houden we zoet met kleurpotloden, boekjes voorlezen (supermuis is de favoriet van het moment) en meer sessies hopla-speelhuis dan elk normaal volwassen mens in een heel leven zou moeten tolereren.
Bij wijze van spreken. Het is een plezier om hem daar uit zijn dak te zien gaan.


Supermuisss!
 
 
Wijzelf?
Wijn drinken, Carcasonne spelen, lezen en klagen over het weer.
Uiteraard!
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...