Taktoek

Matijs mag de deur niet uitgaan 's avonds of ik heb het vlaggen.
Kots.
Everywhere.
Op Verneke, op mij, op Vernes poppetje. Gelukkig zijn wij alledrie wasbaar. Het gigantische koeienvel (mét tussen n want het gaat erom of koe één of twee meervouden heeft - daarom is het bv. gedachtekracht, thanks Annelies!) dat Vernes slaapkamervloer siert kreeg echter de grootste lading. Zucht. Hoe maak je dat schoon?

Om middernacht dan maar in de tuin emmers heet water erover heen staan gooien om het meeste weg te spoelen voor de boel inkoekt.
Gelukkig rook het deze keer niet zo erg braakachtig maar eerder wat als geroosterde bonen ofzo.
Niet dat ik al bonen geroosterd heb maar het hielp om me dat in te beelden.

De dag na de twee dagen kots kwam dat andere woord met een k.
Arm pierke. Bukken aan zijn speelgoedboerderij was niet zonder risico.

En dan kwam ineens het snot, sloten en sloten snot. Rode traanoogjes, lijkbleek en continu een natte neus druipend tot op zijn tshirt. Zo veel dat het op zijn systeem werkt en Verne nu ineens zelf om een zakdoek vraagt. Zo om de 10 minuten...'taktoek? taktoek?'. Ik zou hem beter eens leren snuiten in plaats van afvegen. Op de to do-list.

Ik vraag me nu al af uit welke onhandige voorwerpen ik de komende jaren nog allemaal overgeefsel ga staan spoelen en op welke ontieglijke uren. Spannend!