 |
| Random retrokiekje |
Het allereerste bericht op deze blog...28 mei 2011 was dit bericht, en het lijkt pas van gisteren.
Ik ben er nog steeds niet aan gewoon/gewend dat er hier nu een kindje bij ons woont.
Eindelijk, een kindje.
Joepie, een kindje.
Eéntje om te houden nog wel, na al die jaren
Ik rijd nog alle dagen opgewonden naar huis na het werk en kan niet wachten om het kindje te mogen wekken 's ochtends. Ik dacht dat de zaken sneller routineus zouden worden en zouden 'wennen', grijze massa weetjewel. Werkt-af-en-toe-zo-niet-op-mijn-zenuwen soort van wennen. Maar dat komt maar niet. Ik ben écht nog steeds even opgewonden over mijn nieuwe rol als moeder als in het begin. Het voelt een beetje aan als een eeuwig durend logeerpartijtje, een kerstgeschenk waar het nieuwe nooit af is, een favoriete nieuwe outfit die nooit oud en gezien wordt.
En nu komt er al een tweede zeg.
Twee kindjes.
Ik.
Wij.
Feestbeesten.
Goh.
Ik overleef de opwinding nauwelijks, denk ik.
Al is er ook ergens ver weg vanachter in mijn bewustzijn de knaag..."ééntje was zo praktisch en gezellig". Wat als alles nu ge-jinxed is en er vooral veel gedoe in de plaats komt?
Geroep, gejengel, getrek aan elkaar, speelgoedafgepak,...
Ik kan daar niet bijster goed tegen.
Kan je van 100% gelukkig naar 100% gelukkig gaan als je de situatie verandert?
We zullen zien!
Het is alvast niet dat ik er niet klaar voor ben of niet enthousiast ben.
Dus:
Weest welkom kindje twee, kom maar af!
(Maar geef papa eerst nog minimum een weekje verlof, als het kan.
Hij wil nog gauw wat snoeien en fietsen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten